In de jaren zestig gebruiken schrijvers van experimentele literatuur in Nederland en Vlaanderen uiteenlopende strategieën om zich te positioneren in het literaire veld. Politieke stellingnamen, groepsvorming rond een tijdschrift, taboedoorbreking, verzet tegen de oudere generatie, pleidooien voor een autonome literatuur – er zijn vele manieren waarop een schrijver zich als vernieuwend kan profileren. In dit boek worden dergelijke mechanismen onder de loep genomen aan de hand van auteursuitspraken in de literatuur en daarbuiten. De gevalstudies behandelen zowel gecanoniseerde auteurs (Claus, Mulisch, Nooteboom) als vergeten schrijvers (Auwera, Dellart) en auteurs die met de marge geassocieerd worden (Kazan, Van Maele, Van Marissing). Door die brede blik en door indringende analyses verkent Het lab van de sixties de vernieuwende literatuur van de jaren zestig op verrassende wijze.